Εκείνα τα Χριστούγεννα του 1920 ένας τρελός χιονιάς ξάφνιασε ολόκληρη τη γη. Χιόνιζε και χιόνιζε ασταμάτητα.
Όσοι είχαν ζεστά ρούχα και φωτιά ήταν ευτυχισμένοι.
Κι οι γάτες τους, ευτυχισμένες κι αυτές.
Οι γάτες όμως των φτωχών —και δεν ήταν λίγοι οι φτωχοί εκείνα τα Χριστούγεννα του 1920— οι γάτες, λοιπόν, των φτωχών τουρτούριζαν κι όλο στον ύπνο το ‘ριχναν για να ξεχνούν την πείνα τους.
Υπήρχαν όμως και χειρότερα.
Σε μια χιονισμένη πολιτεία ζούσε η Βροχούλα, μια άσπρη γάτα με καφετιές πιτσίλες, που ούτε πλούσιο είχε γι’ αφεντικό ούτε καν τον πιο φτωχό απ’ τους φτωχούς.
Μόνη κι αδέσποτη…
Στο δρόμο την έβρισκαν οι μέρες και οι νύχτες.
Κοιμότανε στο δρόμο κι έτρωγε —άμα έτρωγε— ό,τι της λάχαινε.
Έτσι πορευόταν η Βροχούλα.
Κι επειδή πίστευε πως είν’ ωραία η ζωή και πως, δεν μπορεί, θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες, όπως άκουγε τους ανθρώπους να λεν συχνά πυκνά, δε βαρυγκομούσε.
Με τόσο χιόνι όμως —τι χιόνι ήταν και τούτο!— τα ‘χασε.
Ξεπάγιασαν τ’ αυτιά της κι η μουσούδα της. Κι οι πατούσες της ξεπάγιασαν κι αυτές.
Πάει, σκεπάστηκαν κι οι σκουπιδοτενεκέδες μ’ ένα πάπλωμα χιόνι, βαρύ, ασήκωτο.
«Πάλι νηστική θα μείνω χριστουγεννιάτικα», νιαούρισε τουρτουρίζοντας.
Κι ήταν ίσως η πρώτη φορά που το νιαούρισμα της έμοιαζε κάπως με παράπονο…
read more:https://taneatisgaleras.blogspot.com/2018/12/blog-post_82.html
